De vrouw met de staart

Ze geeft aan meerdere sessies te willen om verkramping los te laten. Ze is getraumatiseerd door haar eerste bevalling, het kind kwam maar niet, met als gevolg een ingeleide bevalling en morfine om de pijn te kunnen hanteren. Ze wil vrij komen van de angst die het heeft gebracht. Ze wil in vertrouwen de volgende bevalling tegemoet kunnen gaan.

Programmering pijnlichaam

Op de vraag “hoe voelt je lichaam?” Zegt ze:” Ik voel het amper, ik glimlach en lijk ontspannen maar ik ben heel gespannen, mijn hoofd is de baas, heel rationeel.”

Haar denklichaam is voor haar pijnlichaam gaan staan om het te behoeden voor een herhaling van pijn. Een pijn en angst dieper nog dan de pijn van de eerste bevalling. De programmering van haar pijnlichaam is bekend. Zij die geleidt nodigt haar uit voor de directe weg.

“Zou je onder het pijnlichaam willen zakken dat denkt dat iedere aanraking beklemming is, afgedwongen intimiteit, gedwongen overgave, zou je willen luisteren naar het natuurlijke lichaam?” Het natuurlijke lichaam, alsof het benoemen hiervan haar er direct in doet zakken.

“Oh ik zie twee beelden, ik zie mijzelf achterover in het water vallen en ik zie mij zwaaien met een paardenstaart. ”Zij laat zich achterover vallen, “het is heerlijk ik ben naakt en voel mij zo vrij en zuiver, een met het water, veilig gedragen, heel mijn lijf is aanwezig, ik zit er in! “

Verbinden met paardenstaart

Dan verbindt zij zich met de paardenstaart, ze schudt haar hoofd om de staart vrijelijk te voelen bewegen. Ze voelt haar kracht potentieel en voelt hoe heerlijk het is zonder onderwerp haar kracht te voelen. Dit is haar natuurlijke kracht los van dit specifieke leven, zij staat de energie toe in al haar cellen, een tintelende levenskracht doorstroomt haar wezen, haar wezen vibreert.

Gezonde kracht en vrije overgave integreren en zij stelt zich vervolgens zich voor dat de bevalling ophanden is. Tot haar verbazing is ze de vrouw met de staart en bevalt ze op het land in plaats van in het water, waarvan ze dacht dat dat haar wens was.

Ze zit op haar hurken en brengt dan zelf haar kind ter wereld, ze ontvangt het met beide handen en legt het aan de borst. Ze kijkt niet of het een jongetje of een meisje is, het is er. Diepe rust en stille vreugde vervullen haar. Haar lichaam is een bezield lichaam en het doet weer helemaal mee. Stralend verlaat ze de praktijk.