Roeping volgen

“Mamma kijk eens!”

Al heel jong leren we via de ogen van de ander naar ons zelf te kijken, al heel jong verlangen we erkenning van ons bestaan. Zodra het kind autonomer begint te worden vraagt het bij vele handelingen, “mamma kijk eens!”, en iedere keer als mamma kijkt, ervaart het kind de bevestiging van zijn aanwezigheid, van zijn handelen en van de verbinding.

Herkennen en erkennen

Voor een opgroeiend kind is dit normaal, als dit echter bij voortduring gebeurt en de moeder leert het kind niet om zichzelf te herkennen en erkennen in wat het doet en vooral in wie het is, ontstaat er een voortdurende vraag om aandacht.

Die aandacht is echter nooit vervullend omdat een ander ons wezen niet kan vervullen en de ziel voelt dat. Het is onze eigen bewustzijnsreis om te ontdekken dat alles in onszelf te vinden is.

Werkelijk gezien worden is een vreugde

Werkelijk gezien worden betekent dat mamma of de ander met volle aandacht bij mij is, niet zo zeer bij wat ik doe maar in verbinding met wie ik ben en dat zij ziet en stimuleert dat het doen een expressie is van wie ik ben. Ik kan hierin niet falen. Als ik dit aan de basis ontvangen heb, zal ik steeds minder om bevestiging vragen want in het handelen ontstaat een intrinsieke bevrediging.

Het maakt haar niet uit wat ik doe, zij vind het fijn met mij te zijn.

Afhankelijk van erkenning ga ik een identiteit creëren

Wat gebeurt er als de aandacht van mijn moeder/vader een reactie is op wat ik doe en de resultaten van wat ik doe? Wat gebeurt er als ik langs een meetlat gelegd word? Wat gebeurt er als ik geprezen word op wat ik goed kan en gecorrigeerd of afgerekend word als ik iets niet kan?

Ik leer dat ik aandacht krijg in het vergelijk met de ander, ik leer dat ik meer aandacht krijg als ik ergens goed in ben. Ik leer dat ik aandacht krijg als ik heel zichtbaar ben. Ik leer dat het gaat om het resultaat. Ik leer dat het gaat om materie en bewijsvoering.

Hard werken om gezien te worden

Als ik mijn binnenwereld niet ken en de buitenwereld mijn veiligheid en aanwezigheid moeten bevestigen en waarborgen, ben ik zo afhankelijk van erkenning, dat ik een identiteit ga creëren in plaats van mijn wezen te ontdekken. Die identiteit is kwetsbaar voor kritiek en afwijzing, want deze is niet op de waarheid van wie ik ben gebaseerd.

Het is voor de ziel erg verdrietig en verwarrend beoordeeld te worden op resultaten in de buitenwereld en op vermeende fysieke en mentale capaciteiten, in plaats van dat er echt contact gemaakt wordt. Vele zielen trekken zich terug in zichzelf en de persona neemt het voortouw.

De persona wordt een professional in het lezen van de signalen van de buitenwereld, om te anticiperen op wat gewenst is en wat niet. De persona gaat hard aan het werk voor een perfect profiel, de coolste activiteiten, de beste diploma’s, veel geld, de top job en de nieuwste gadgets.

Dit harde werken moet wel gezien worden en de volwassene zegt eigenlijk nog steeds: “Mamma kijk eens!”.

De hele wereld is de mamma geworden waarop ik moet leunen om gevoed te worden met aandacht en ik heb en krijg nooit genoeg. Mijn verbindingen en acties zijn hiermee beperkt en voorwaardelijk en ik vergelijk mij met de ander in verschijning, bezittingen en vermogens. De buitenwereld maak ik hierin verantwoordelijk voor mijn binnenwereld.

Screening van wie ik ben, kan dat?

Hoewel er gelukkig in onderwijsland veel aan het veranderen is, krijgen het kind en de jongvolwassene nog steeds te horen dat de juiste opleiding en de daarbij behorende papieren en erkenning van het hoogste belang zijn voor zijn ontwikkeling en materiële veiligheid.

De maatschappij vraagt te pas en te onpas naar mijn papieren, naar mijn diploma’s, alsof er een neutrale screening over mijn wezen is gegaan die is opgeslagen in een document waarop verifieerbaar is wie ik ben en wat mijn vermogens zijn.

Hoe is mijn wezen ooit te meten. Ik ben oneindig en tijdloos

Dat wat ik ben, bevindt zich ver buiten het meetbare. Zouden wij met elkaar in verbinding gaan vanuit de ruimte die wij zijn, met ware aandacht luisteren naar de diepte in onszelf en elkaar, dan komt de vreugde terug om het leven te leven.

• Dan zal ik het herkennen als er een andere ziel is die een soortgelijke vreugde kent om uit te stromen in iets wat mij ook beroert.
• Dan zal ik het herkennen als een ziel iets kan wat ik niet kan en blij zijn om de aanvulling op het geheel die deze brengt, zonder de angst dat ik dus minder ben.
• Dan zal de ander mij herkennen en is er vreugde in deze wederzijdse herkenning.

Samenwerken betekent dan: samen meer van het geheel vertegenwoordigen.

Bewustwording van wie ik werkelijk ben en wat er werkelijk toe doet komt uit zichzelf tot leven als er ruimte is of als er crisis is, als ik eindelijk ga ademen of als mij de adem benomen wordt.

Als ik zo erg geleefd wordt door wat moet, als ik zo erg buitenkant geworden ben, dat ik uitgeput en uitgewrongen breek. De aanvankelijke ramp en de daar aan voorafgaande holheid van het bestaan, worden gevolgd door leegte. De kunst is deze leegte toe te staan en haar werk te laten doen.

Niets doen is voor vele situaties de beste remedie, in het niets lost mijn benauwde persona op en kan aanwezigheid haar plaats innemen. Zijn is gevoed zijn in jezelf, het zijn blijkt de moeder die ziet wat nodig is, het zijn is en geeft aandacht, het zijn ontvangt en draagt onvoorwaardelijk, het zijn geeft de scheppingskracht door wanneer de uitputting is hersteld, uit het niets ontstaat een nieuwe stroom, een stroom die in volle verbinding is met het geheel.

Zijn is de herkenning en erkenning van het feit dat het leven zich afspeelt in mij. Ik zie mij, ik ben mij.

Steeds meer mensen scheppen hun eigen bestaan

Er zijn in Nederland nog nooit zoveel zzp-er’s en startups geweest als nu. Daar horen veel beginners bij, maar ook veel mensen die van een goed betaalde baan toch kiezen voor een bestaan gebaseerd op vrijheid en authenticiteit, ook al zijn de inkomsten veel lager en vraagt het een intensieve inzet.

Het is een positief teken dat jonge mensen zich steeds vroeger realiseren geen onderdeel te willen uitmaken van de gevestigde orde, geen opgelegde opdrachten via een protocol willen uitvoeren, maar inventief willen scheppen en vaak in grote betrokkenheid met de maatschappij ideeën uitvoeren waar velen wat aan hebben.

Diegene die ouder zijn en breken met hun oude baan, hebben een sterke motivatie en gaan uitstromen in werk met een hoge intrinsieke waarde. Daarbij vertrouwend op een flow die mee lijkt te komen met doen waar je hart ligt. In plaats van kennis zijn het weten en de passie van de ziel doorslaggevend.

Hier speelt nog een interessante factor. Veel mensen gaan logischerwijs werken in het vak waarvoor ze opgeleid zijn. Bij de mensen die hun leven omgooien blijkt vaak dat ze een vak gaan uitoefenen waarin ze juist niet zijn opgeleid, maar waar wat hen vreugde geeft.

Waar ik niet in ben opgeleid ben ik ook niet geprogrammeerd en geconditioneerd, mijn creatieve vermogen kan hier zonder kennis van zaken uitstromen. Dit vermeende minpunt blijkt vaak een verborgen zegen. Ik schep, handel en denk intuïtief en authentiek.

Natuurlijk hebben kennis en techniek een plaats, maar deze kan ik mij verschaffen, door iemand in te huren, of misschien zal blijken dat ik de kennis die ik nodig heb heel makkelijk kan opnemen omdat mijn motivatie zo hoog is en afgestemd op de verwerkelijkings-behoefte van mijn ziel.

Ik verlaat de gebaande wegen en vind vreugde in doen in plaats van in resultaat, in het nu in plaats van in een geprojecteerde toekomst. Dit betekent ook een verdieping van al mijn relaties, want mijn aandacht is waar ik ben, dus ook bij de aanwezige ander. En het bijkomende wonder is dat resultaten vaak makkelijk komen.

Binnenwereld voorrang geven

Als we onze binnenwereld steeds meer de voorrang gaan geven, zijn we op weg naar een tijd, waarin de ziel al heel jong ervaart, dat zij mag zijn. Waar interesses van de ziel leidinggevend worden in opleidingen die vrijwel door henzelf gecreëerd worden.

Waar leraren mogelijkheden tot onderzoek faciliteren, waar leraren bewustzijn stimuleren en de nadruk leggen op zelfonderzoek en aandacht voor de binnenwereld primair stellen.

Waar leraren uitleggen dat hoe de buitenwereld functioneert een reflectie is van de binnenwereld. Waar zij uitleggen dat als verantwoordelijkheid wordt genomen voor een open en schoon innerlijk veld, ook een open schone communicatie kan ontstaan met als doel groei voor allen.

Het zal leiden tot een explosie van creativiteit. Kunstenaarschap krijgt er een nieuwe betekenis bij. Iedere ziel voelt de verantwoordelijkheid om haar unieke gave, die tot bloei kan komen in dit open ongeconditioneerde veld, te leven.

Het diepste verlangen van de ziel is vanuit een steeds verder expanderend bewustzijn tot expressie te komen op aarde.

De ziel weet dat zij in directe relatie staat tot de bron en derhalve haar eigen autoriteit is. Gelijktijdig weet zij zich verbonden met het geheel. Alle kennis die zij nodig heeft, staat tot haar beschikking of kan zij verzamelen doordat er vrije toegang is tot wat zij maar wil.

Ook kan zij kiezen wie haar leraar is en uiteindelijk herkennen dat er niets is waarvan zij niet kan leren.

Beroep of roeping

Wij leren als kind dat het beroep dat we zullen gaan uitoefenen onze bron van inkomsten zal zijn, ons visitekaartje in de maatschappij en daarmee tevens ons aanzien zal bepalen.

In de basis van het woord beroep ligt echter het woord roep. Uiteindelijk betreft het dus onze roeping, daar waar de ziel zich geroepen voelt om op specifieke wijze op aarde uit te stromen.

Een roeping kent geen andere opdrachtgever dan het zelf, een roeping is 24/7 van kracht.

Een roeping vraagt niet om erkenning maar geeft erkenning aan dat wat gezien en gedaan kan worden door de ziel die de roeping voelt en leeft.

Roeping volgen

Een roeping volgen betekent: je bewust zijn dat innerlijk inzicht geleefd en beproefd wil worden in binnen- en buitenwereld. Ik kan van mijn roeping geen identiteit maken want dan staat het stil en wordt het een dood ding.

Een roeping volgen is de scheppingskracht van het leven volgen die zichzelf steeds opnieuw vormgeeft via mij als medium. Ik vertrouw op de kracht van de roeping, zij is vele malen sterker dan mijn persona, uiteindelijk is zij zelfs sterker dan mijn ziel.

Het is het veld zelf dat gebruik maakt, van het voertuig dat ook mijn ziel is, voor het wakker worden van zichzelf, het totale veld wil wakker worden in al haar manifestaties.