Oplossen in schoonheid 🐬

De haven was druk en vol van mensen, in een chaotische en toch vriendelijke beweging zochten mensen met welke boot ze een dagtocht gingen maken.

De zon scheen, het was al bijna te warm om er zonder bescherming in te staan. We vonden de boot en stapten samen met anderen aan boord. Aan beide zijden waren lange houten banken en erboven een plat houten dak voor schaduw.

De boot zat vol, daarmee zat iedereen vrijwel tegen elkaar aan. Het water was azuur blauw en helder. De hemel wolkeloos en voor ons uitgestrekt lagen ontelbare eilanden, lagunes, koraal riffen in het eindeloze heldere water, het was van een onbeschrijfelijke schoonheid.

Gemeenschap

De zielen aan boord waren de afspiegeling van een gemeenschap. Er was het jonge gezin met twee kleine kinderen, een stoer jongetje van zes en een engelachtig meisje van drie en hun vriend, met z’n allen op wereldreis.

Er was het oudere gezin, man en vrouw van begin tachtig met hun jongste volwassen zoon en diens vrouw, op sentimental journey in hun geboorteland.

Er waren de twee studentes, die na hun uitwisseling nog een maand de tijd hadden om te reizen en nog meer jonge mensen die op reis waren evenals een jong wat gesloten stel. Er waren drie ruige avonturiers eigenlijk te groot voor de boot. En natuurlijk de crew bestaande uit de vriendelijke en bekwame gids, de kapitein en de matroos.

We voeren over het rustige water en je voelde hoe alle aanwezigen zich snel ontspanden, het was zo overweldigend dat het onmogelijk was om afgescheiden te blijven. Het landschap trok allen in een universeel veld van aanwezigheid en liefde.

Liefde en respect

Bij iedere stop dook iedereen in het warme dragende water, alles wat niet nu was loste op in deze levende wateren. Alleen de oude Filipijnse tachtig jarige vrouw bleef aan boord met de crew, ze kon niet zwemmen. Een diepe sereniteit omhulde haar en ze straalde vrede uit die allen ongemerkt beïnvloedde.

Ergens waar we ook op land pauzeerden en de groep een klim begon naar een meer aan de andere kant, zat ik naast haar op een muurtje, we zeiden niets en deelden de vredige stilte.

Haar man was als eerste terug om haar met foto’s te laten zien wat er aan de andere kant was. Er was zoveel liefde en respect tussen deze oudere mensen. Hij droeg zijn vrouw met aandacht en ook de volwassen kinderen waren een en al zorg voor haar en elkaar, zij was het stille middelpunt en had al die zorg eigenlijk niet nodig, ze ontving het evenwel met een glimlach in vriendelijke evenwichtigheid.

Ruimte om te zijn

Het gezin met de jonge kinderen ging overal met veel vreugde te water en de moeder was zo’n baken voor haar kinderen, ze zag en voelde alles en gaf veel ruimte aan de kinderen om te zijn.

Het meisje hing meestal al snel met haar handjes aan het zwemvest van haar moeder die al snorkelend de wonderen onder water bekeek. Het engeltje in al dat water, hoewel zeer dicht bij haar moeder, oogde soms ook kwetsbaar.

Weer op de boot kon ze uitgeput op de houten bank in slaap vallen.

Vader en zoon kwamen als laatsten aan boord. Zoon verrukt over het onderwaterleven met voor het eerst zwemmen met een duikbril. Vol in zijn Het jonge stel omhelsden elkaar in de zee en zwommen en omhelsden.

De twee studentes waren als otters in en uit het water, dan weer op de voorplecht als nimfen uitgestrekt, klimmend over de zijkant van de boot, foto’s van elkaar makend, lachend. De avonturiers vol tattoo’s sneden met krachtige crawlslag door het water en snorkelden als pro’s. De crew keken ontspannen naar iedereen, zonder te tellen wisten ze steeds of iedereen aan boord was.

Oplossen

Op een stil zandstrand werd lunch geserveerd. We zaten wederom op lange houten banken met een houten dak boven ons en het was inmiddels als waren we een grote familie. We deelden niet alleen het zalige voedsel, maar elkaars verhalen en vooral de vreugde van samenzijn met geen ander onderwerp dan moeiteloos verbondenheid ervaren. Genieten in het moment.

De tocht ging weer verder langs zoveel natuurschoon dat wat er nog aan persoon over was wel moest oplossen in dat alles.

We waren nu een community en iedereen sprak met iedereen, er was warmte, wederzijdse interesse, verrassing en ontdekking. En er was om het half uur weer die gezamenlijke te water gang in zeeën van liefde.

We kunnen het

Je hoeft anderen niet te kennen om te zijn als een familie, om vreugde en verdieping te ervaren. Om ieder te laten zijn hoe deze is, om je geliefd te weten en liefde te voelen voor allen zonder ander doel dan de vreugde om de verbinding zelf.

Diepe verbinding in het moment zonder aanspraak te maken op de toekomst, we kunnen het.

Het is onze diepste natuur om een levend onderdeel te zijn van het geheel, de natuur, de mensen, de wateren, de hemelen, alles één.

Namaste,
Elisabeth 🌟

✨ Maandag 15 april is er weer een gratis online meditatie, meld je hier aan. Meditatie is altijd in het nu, je neemt oordeelloos waar wat zich voordoet in je wezen. Wees welkom.

✨ Op vrijdag 19 april 2024 is er een retraite dag bij mij te Koudum in Friesland met als thema Standvastigheid. Hier vind je alle informatie.